Wśród zwykłych ludzi tradycje przekazywane były ustnie, dwór królewski prawdopodobnie zachował starożytne teksty źródłowe na temat tradycyjnej medycyny tajskiej. Niestety, większość z nich zaginęła, gdy birmańscy najeźdźcy zniszczyli starą stolicę Ayutthaya w 1767 r. Jednakże pozostałe fragmenty zostały ponownie wyobrażone jako kamienne inskrypcje króla Ramy III w 1832 r. i obecnie ponad sześćdziesiąt tych zapisów przedstawia punkty lecznicze , środki ziołowe i ścieżki energetyczne i są przedstawione na ścianie słynnej świątyni Wat Po w Bangkoku, którą można zobaczyć.

Teoretyczne podstawy tradycyjnego tajskiego leczenia są zakorzenione w przekonaniu, że wszystkie formy życia są nieprzerwaną siłą życiową (lom), która jest przenoszona niewidzialnymi ścieżkami (SEN), które biegną przez nasze ciała. Moc tę uzyskuje się z powietrza, wody i pożywienia. Uważa się, że w przypadku zablokowania tych ścieżek nastąpią choroby i dysfunkcje. W związku z tym masaż tajski ma na celu uwolnienie wchłoniętej energii, stymuluje naturalny przepływ siły życiowej i zapewnia ogólną równowagę dobrego samopoczucia.